Het leven als je voor het laatst van het veld afstapt. Foto: Pixabay

Noot van de redactie: Deze column stond gedrukt in het meest recente magazine. Helaas ontbrak daarin het laatste deel van deze column. Vandaar dat die hier in zijn volledigheid te lezen is.

Tijdens de Baseball European Championship Cup in Bussum kwam ik Kalian Sams tegen. We waren aan het praten over verschillende zaken en kwamen op het onderwerp “Leven na honkbal”. Hij vertelde dat hem natuurlijk de vraag het natuurlijk al heel vaak gesteld is, hij is immers iemand die net is gestopt met spelen van honkbal: “Mis je het al?”. Zijn antwoord op die vraag was overigens een overduidelijk NEE!

Mij is die vraag ook heel vaak gesteld in de afgelopen vijf jaar en ik heb hetzelfde antwoord. Dat klinkt misschien raar, maar dat is wel de waarheid. In ieder geval voor ons en ik geloof ook niet alsof de liefde voor het spel ineens weg is maar wat ik echt mis, is het samenzijn met “de boys”. Chillen in de kleedkamer, de sfeer in de dug-out tijdens en na een geweldig gevecvoor een groot deel van de gestopte spelers. Het is ook niet zo zwart-wit als het lijkt, maar over het algemeen mis ik honkbal niet.

Tuurlijk wordt het spelen van belangrijke wedstrijden en mooie toernooien gemist. Het is ht om de winst, een week lang in een hotel zitten, met elkaar tijdens een toernooi en met een groep in een kamer kaarten, videogames spelen of gewoon over van alles praten, de trips naar die toernooien in het buitenland. Zo zijn er nog veel meer momenten die wel degelijk gemist worden.

Waarom is dat? Misschien is het omdat een teamsport beoefenen je heel veel meegeeft waar je buiten het veld ook veel aan hebt. Een aantal zaken waar ik dan aan denk: fysieke en mentale gezondheid, teamwork, beter omgaan met stress en druk, respect voor jezelf en anderen en tot slot gemeenschapsgevoel.

Er is iets bijzonders aan een groep mensen bij elkaar te zien die hetzelfde doel hebben, klaar zijn om voor elkaar door het vuur te gaan of met wie je soms in het verleden door het vuur bent gegaan. Het zijn soms pittige tijden, maar als je daar samen doorheen komt, weet je wat je precies aan elkaar hebt. Het maakt het samenzijn in een team nog meer bijzonder.

Dat gevoel heb je overigens niet alleen met teamsport, maar ook bijvoorbeeld met een vriendengroep van school, het kan ook op het werk voorkomen met als meest voor de hand liggende voorbeelden politie, brandweer, ambulance en het leger. Maar dat zijn zeker niet de enige plekken! Uit eigen ervaring weet ik dat je het ook met de kerk kunt ervaren. Niet met het gebouw natuurlijk, maar ik heb het over de mensen in de kerk. Ik ga vanaf jongs af aan naar de kerk en heb daar met een aantal mensen veel meegemaakt.

Je begrijpt elkaar daardoor heel goed. Met die mensen heb ik ook nog steeds een speciale band. Het zijn gevoelens en ervaringen die je moeilijk kan uitleggen aan een buitenstaander, omdat die niet in dezelfde situatie heeft gezeten. Dat is volgens mij de reden waarom honkbal an sich minder gemist wordt dan de tijd samen met de betreffende mannen.

Later kwam Danny Rombley ook bij Kalian en mij staan en  wehaalden een aantal herinneringen op die we met elkaar deelden. Uiteraard kwam Het Wereldkampioenschap in Panama ook langs. Hoe geweldig het moment van wereldkampioen worden op zich ook was, we hadden het vooral over hoe hard we in het hotel hebben gelachen en over andere vergelijkbare momenten.
Conclusie: honkbal heeft veel meer te bieden dan je op het eerste gezicht zou denken!