Didi Gregorius (Rechts) en zijn broer Johannes Gregorius Jr. op Didi Deeds field. Foto: Theo Reitsma

Pratend aan het hek van zijn fabuleuze kunststofcomplex was Sir Didi (onderscheiden na het wereldkampioenschap in 2011) duidelijk over zijn toekomst, wat hij beoogt met zijn complex en waarom hij met Nederland naar het Europees kampioenschap gaat. Dat hij nog niet uitgespeeld is, dat hij volgend jaar wellicht ook voor de Curacao selectie kiest en bleef hij wat op de vlakte over de teleurstelling van het Koninkrijksteam in de World Baseball Classic.

Didi is 33 jaar oud en lijkt aan de grens te zijn beland van zijn status als major league speler. Hij woont in Tampa Bay, Florida, dicht bij het complex waar de roemruchte Yankees zijn springtraining heeft. Het kenmerkt zijn periode als korte stop bij de formatie uit New York. Op Curaçao heeft hij een huis op het ook bij veel Nederlanders bekende Blue Bay resort. Zijn moeder woont nog in de buurt waar hij opgroeide, Tera Corá. Zijn broer, die zelf op Curaçao speelt, zit daar dichtbij en maakte overuren bij het eerste toernooi op het nieuwe complex.

Vader Gregorius legde uit dat na het Little League seizoen met de inmiddels succesvolle optredens van Curaçao een gat in het seizoen ontstaat waar Didi Deeds Field nu vooral een plaats zal innemen met nieuwe activiteiten. Het klimaat maakt baseball immers het hele jaar mogelijk.

Didi vloog zondag 27 augustus uit de VS over en zag die dag ,,zijn cadeau aan de samenleving,” de kleurrijke kunststofaccommodatie uit China, rechtstreeks gekomen en aangelegd. Verrijkt met een verkoopplaats voor de Didi honkbalschoenen en handschoenen in de Curaçaose kleuren, een nog niet compleet zijnde tribune en kiosk voor de drankjes. Dat alles op wat ooit een dorre vlakte was, nu met de zon iets minder alom overheersend.

Didi was met zijn broer filmend in het outfield toen hij mij zag. Een groet, een zwaai en een praatje aan het hek. Altijd met een lach. Ook met een kritische woord over de Phillies die hem kwijt wilden terwijl hij met een knieblessure liep. Over een periode in Mexico, een minimaal optreden op triple A niveau bij Seattle en zijn ja tegen het verzoek om voor Nederland te spelen in het Europees kampioenschap met de wedstrijden tegen Tsjechië vooraf. Maar daarna was de logische vraag En dan? Hij is niet toe aan stoppen. Hij zal bezien en staat open voor alles.

Eén ding is duidelijk, hij wil honkballen. Mogelijk ook voor de nationale ploeg van Curaçao. Zoals inmiddels zo velen hebben gedaan. De trots van het kleine land, baseball, zal verder uitgedragen worden. De bond Febeko, met teams op seniorenniveau, heeft de ontwikkelingen mee en voelt zich door de Nederlandse honkbalorganisatie niet serieus genomen. Dat voedt de zucht naar zelfstandigheid.

Bij Didi is geen wrok. Hij is Sir Didi, trots op zijn onderscheiding na het succes in 2011. Trots op zijn carrière. Blij met zijn uitverkiezingen voor het Koninkrijksteam. Graag afreizend naar Rotterdam en Brno, voor het EK. Nu wij hier toch zo staan Didi zei ik,, wat ging er nou toch zo scheef bij die World Baseball Classic in maart. Jij speelde zelf aardig, eerste honk, je pakte je honkslagen. Waarom bleef tegen Italië Bolsenbroek staan. Was die nederlaag zijn schuld?

Didi’s antwoord was gedecideerd, maar niet volledig. ,,Het was niet de schuld van Bolsenbroek, Zeker niet.” Wanneer je elkaar al enigszins kent, gedurende een reeks van jaren dan is dat geen vrijbrief om alle informatie die je wilt dan ook krijgt. Het was me ook al gebleken toen ik in april met Xander Bogaerts over die curieuze wedstrijd in het WBC toernooi sprak. Dat mislopen van de tweede ronde in Japan. Net als Gregorius hield Bogaerts de deur van de kleedkamer gesloten. De mond dicht.

Wel weer een schaterlach. Vriendschappelijk en met respect.